Deze week stond een nieuwe mijlpaal op het programma: een wandeling van 45 km, net iets meer dan de Nacht van Vlaanderen. Extra uitdaging? Ik moest het alleen doen, want Thomas was met zijn schoonfamilie op vakantie in Frankrijk. Hij kijkt enorm uit naar deze trip, vooral naar de beklimming van de Mont Ventoux, waar zijn hele familie hem op afstand zal aanmoedigen.
Ik vertrok rond 8 uur ‘s morgens, gewapend met een strak schema: om de 5 km drinken en om de 10 km iets eten. De tocht verliep langs de Valleitjesroute, een pittoreske fietsroute door het Pajottenland. Het blijft verrassend hoeveel lange tochten je hier kunt maken en telkens weer nieuwe dingen ontdekt. Zo kwam ik door Lieferinge, Galmaarden, en Vollezele, allemaal plaatsen die je meestal links laat liggen, maar die absoluut de moeite waard zijn om te verkennen. Onderweg passeerde ik zelfs de Congoberg, een bekende klim in de wielerwereld.
De dag begon perfect: niet te warm, niet te koud, en lekker bewolkt. Maar tegen de middag brak de zon door, en de temperatuur steeg flink. Terwijl ik rustig van het uitzicht genoot, stopte er ineens een auto 50 meter voor me. Iemand stapte uit, en tot mijn verbazing was het… Aurelie! Ze had me samen met haar mama opgespoord en kwam me twee perziken brengen. Dat waren zonder twijfel de lekkerste perziken van mijn leven. Het is geweldig om zo’n partner te hebben die je op deze manier steunt. Het maakt deze fysieke uitdagingen zoveel draaglijker en geeft een extra motivatieboost.
Na deze verrassende pitstop ging ik verder, terwijl het steeds warmer werd. Gelukkig had ik voldoende water bij me. Onderweg viel het me op hoeveel mensen hun auto aan het wassen waren, vooral vrouwen. Het was niet zoals in de viedoclips van “Günther”, maar eerlijk gezegd was dat misschien maar goed ook!
De route leidde me ook langs de NATO-site in Kester, een bekende radarinstallatie, en over de Kesterheide, een mooi stukje natuur met een prachtig uitzicht over de omgeving. Vervolgens passeerde ik de Paddenbroek, een natuur- en bezoekerscentrum waar je heerlijk kunt wandelen en genieten van het groen.
Het laatste stukje was mentaal zwaar. Op 800 meter van huis moest ik nog een omweg maken van 2,5 km om de volledige 45 km te halen. Dat is niet makkelijk, vooral niet na een lange tocht. Maar wie stond daar ineens, net na de klim aan het Krekelhof? Weer Aurelie! Ze had gepland om me tegemoet te lopen toen ik bijna thuis was, maar ze wist niet dat ik nog een extra lus ging doen. Ze heeft op twee plaatsen gestaan waar ik niet passeerde, maar uiteindelijk was drie keer scheepsrecht.
Na iets meer dan 7 uur wandelen was ik eindelijk thuis. Moe, maar voldaan. De knie deed niet veel pijn, en na een beetje rust kon ik bijna normaal stappen, al ging alles wat trager dan normaal. Deze wandeling was een perfecte voorbereiding voor de Dodentocht, die nog meer dan dubbel zo lang zal zijn… Het begint te korten, nog maar drie weken te gaan, en de stress begint te stijgen. Maar na vandaag kijk ik er echt naar uit. Benieuwd ook naar de uitdaging die Thomas in Frankrijk zal aangaan!
We blijven doorgaan, met plezier en pijn, op weg naar die grote uitdaging!
