Daar is ons eerste tussendoel dan, de Nacht van Vlaanderen! Een nachtelijke tocht van 42 km door West-Vlaanderen. De Nacht van Vlaanderen is een belangrijke mijlpaal in onze opbouw naar de Dodentocht, omdat het ons een voorproefje geeft van wat er nodig is om lange afstanden te wandelen, vooral ‘s nachts, en het ons helpt om te wennen aan de uitdaging van het doorzetten in moeilijke omstandigheden.
Waar te beginnen? Misschien met het einde: het heeft bloed, zweet en tranen gekost (vooral zweet eigenlijk), maar we hebben het gehaald! Het was zwaar, met die lange afstand, het feit dat het ‘s nachts was en de enorme hoeveelheid mensen om ons heen, maar zoals de foto zegt: We did it!
We zijn vol goede moed gestart rond 20u45 in Torhout, nadat we even hadden moeten wachten. In het begin was het moeilijk om ons tempo te vinden door al het volk om ons heen. Het is ook een hele andere beleving om te wandelen met honderden mensen om ons heen dan wanneer we gewoon met z’n tweeën op pad zijn. We moesten wat meer letten op wat we zeggen en ons aanpassen aan het tempo van de massa.
De eerste 10-15 km waren niet zo leuk, we hebben veel moeten stilstaan door opstoppingen op kleine paadjes. Een les voor de volgende keer: meer vooraan proberen starten. Wel een lichtpuntje in die eerste kilometers: op de bevoorradingspost na 13 km stond Aurelie ons op te wachten om ons aan te moedigen. Wij dachten dat ze al lang naar huis was, dus dit was een geweldige verrassing en gaf ons een enorme motivatieboost. Wat een fantastisch gebaar van Aurelie!
Na die controlepost was het veel rustiger en veel aangenamer wandelen. We konden als vanouds weer zeveren en lachen, wat de tocht toch veel draaglijker maakt. In de verte zagen we ook mensen die op weg waren naar Compostella. Een eerste groot meetpunt was het rustpunt halverwege. De afstand begon toch stilaan te wegen en we waren al een viertal uur onderweg. Het was ondertussen 1 uur ‘s nachts en we hadden allebei een werkdag achter de rug voordat we aan de tocht begonnen. Vooral Thomas had de dag voor de tocht moeten hagen snoeien, compost verslepen in kruiwagens en nog allerlei taken die een tuinaannemer doet. Bij hem hakte de vermoeidheid er dus dubbel zo hard in.
Gelukkig kregen we op de post halverwege twee sandwiches en een kop koffie. Dit gaf ons weer moed om verder te gaan en na een tiental minuten rust vertrokken we opnieuw. In het tweede deel wandelden we voornamelijk door bossen en modderige paden. Gelukkig hadden we hier goed op getraind, zoals jullie misschien nog weten uit eerdere blogposts, maar de fysieke kwaaltjes begonnen zich na een 30-tal km stilaan te laten voelen. Thomas kreeg last van kloven en blaren aan zijn voeten, terwijl Seba meer en meer last kreeg van zijn knie. Dit maakte de modderige paden nog lastiger, want uitglijden in de modder zou deze kwaaltjes alleen maar erger maken. Het goede eraan is dat we geleerd hebben om te wandelen met pijnlijke voeten, benen en knieën. Deze ervaring zal nog van pas komen wanneer we opnieuw voor een lange afstand onderweg zullen zijn. Voor de volgende lange wandelingen zullen Voltaren en paracetamol een vaste plaats krijgen in onze rugzakken!
De laatste 5 km hebben we elkaar erdoor gesleurd. We waren opnieuw blij dat we dit met z’n tweeën konden doen, want alleen was het nog moeilijker geweest. Twee kilometer voor het einde kregen we opnieuw steun uit onverwachte hoek. Het was ondertussen 5 uur ‘s morgens, maar Aurelie was toch nog (of opnieuw?) wakker om ons op afstand aan te moedigen voor de laatste loodjes. En voor de allerlaatste loodjes werden we zelfs vergezeld door de papa van Thomas, die ons kwam ophalen 500 meter voor de finish. Ook dat was een welkome verrassing, want die laatste kilometer leek eeuwig te duren.
Na een kleine 8 uur wandelen kwamen we aan bij de aankomst in de sporthal van Torhout. We waren moe, hadden pijnlijke benen, maar waren vooral superfier op onze prestatie. Het was een enorme uitdaging en we zijn trots dat we het hebben gehaald. De volgende dagen beloven in het teken te staan van recuperatie en moeilijk stappen. En zeggen dat de Dodentocht nog meer dan dubbel zo lang zal zijn… Dat belooft… Wat een idee is dat weer geweest… Maar goed, we blijven gemotiveerd en we blijven ervoor gaan!
Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!